Waarom ik twee keer koos voor een keizersnede

Al ruim een jaar hield ik iedere maand een negatieve zwangerschapstest in mijn handen, iedere maand werd het verdriet een beetje groter en mijn zelfvertrouwen kleiner. Toen mijn man ik in september 2016 eindelijk dat magische tweede lijntje zagen verschijnen, hebben we elkaar tien minuten beduusd aangekeken. Onze grootste wens kwam uit!

 

Vrijwel direct kreeg ik last van onzekerheid. Klopt de test wel? Was alles in orde? Klopt er een hartje? De verloskundige verzekerde me ervan dat deze spanning volstrekt normaal is en met ongeveer 8 weken zwangerschap kon er pas een echo plaatsvinden. Helaas kon ik deze onzekerheden niet naast me neerleggen, het maakte me constant gek. Gelukkig werd ik goed bijgestaan door de verloskundige, die mij van mentale geruststelling probeerde te voorzien.

 

Door de spanning was ik gauw afgeleid op mijn werk, ik nam mijn manager daarom in vertrouwen en vertelde wat er speelde. Dat ik dolblij maar ook doodsbang was. Hij leek begripvol.

 

Eindelijk was het de dag van de echo, bloednerveus gingen we er naar toe. Nou ja, ik was op van de zenuwen, mijn man had al die tijd het volste vertrouwen in de test, mijn lichaam en ons kleintje. Zijn positieve instelling bleek volledig terecht, alles was goed en gezond. Voor het eerst sinds het zien van de positieve test kon ik echt ademhalen, wat een opluchting.

 

Onze ouders, zusjes, vrienden en vriendinnen waren door het dolle heen. We ontvingen oprechte blijheid en felicitaties in zijn puurste vorm, wat deed dat me goed. Niet langer smoesjes verzinnen omdat ik geen wijntje dronk, kon ik hardop over de toekomst van ons kindje dromen en was het tijd om ongegeneerd te shoppen voor babyspullen. Mijn wolkje werd eindelijk langzaamaan roze.

 

Voordat we het 'social media official' wilde maken, vertelden we het 's maandags op ons werk. Mijn collega's reageerde allemaal even hartelijk en ook hier kwamen de felicitaties in overvloed. Positief gestemd kon ik me eindelijk weer met volledige focus op mijn werk richten, de zin 'nu komt alles echt goed' herhaalde zich als een overtuigende mantra door mijn hoofd.

 

'Josje, heb je vijf minuten?' was wat mijn manager aan mij vroeg. Ik weet nog dat ik dacht: 'wat lief, hij wil even weten hoe het met me gaat.' Niets was minder waar. Ondanks een uitstekende beoordeling een aantal weken terug, was ik ineens overbodig geworden. Er werd geen toekomst met mij gezien, mijn uitzendcontract liep over drie maanden af en daarna was mijn inzet niet meer nodig.

 

Ik herinner me de tranen over mijn wangen en collega's die mij verbijsterd aankeken toen ze het nieuws vernamen. Ik heb ze na die dag nooit meer gezien, werken tot het einde van mijn contract was voor mij een onmogelijke opgave. Mijn vertrouwen was kapot en mijn toekomst leek een tunnel, maar dan zonder licht aan het einde. Ik was zwanger en werkloos, doodongelukkig gedurende een periode waarin liefde en geluk centraal zou moeten staan. Wat nu?

 

Omdat ik een uitkering ontving, moest ik uiteraard solliciteren. Ik deed hiervoor echt mijn best, ik werk graag en werd van dat thuis zitten knettergek. Maar het iedere keer solliciteren, hopen en afgewezen worden maakte het er niet makkelijker op. Toen ik bij een uitzendbureau de vacature voor mijn oude functie zag verschijnen, nam de onmacht de overhand. Mijn mantra was veranderd in 'als ik straks mama ben, wordt alles beter'.

 

Hierdoor dacht ik steeds vaker na over de bevalling. Angstaanjagend vond ik het, want wat als ik dat ook al niet kon. Wat als ik mij niet door die bevalling heen kan slaan, mij niet over de pijn heen kan zetten en simpelweg mijn baby niet op de wereld krijg. Wat als door mijn incompetentie mijn baby de bevalling niet overleefd. Wat als…

 

Binnen no time zat ik via het ziekenhuis bij een psycholoog op de bank. Wekelijkse sessies waarin ik mijn angsten moest overwinnen, maar ik kon het niet. Na ieder gesprek kwam ik overstuur en emotioneel thuis, er was geen land met me te bezeilen. Tot mijn man vond dat de tijd begon te dringen, ik had immers nog maar enkele weken zwangerschap te gaan. Mij hechten aan ons kindje deed ik niet, ik was ervan overtuigd dat ik na mijn bevalling met een lege maxicosi naar huis moest. Ik was immers niet capabel om een kind op de wereld te zetten.

Tegen mijn man had ik al vaker gezegd dat ik graag via een keizersnede wilde bevallen, want dan kon ik tenminste niets fout doen. Maar dit bespreekbaar maken met de psycholoog durfde ik niet, bang voor het voordehand liggende antwoord. Mijn man besloot met mij mee te gaan naar een sessie, zijn insteek: 'nee heb je, ja kun je krijgen.'

 

Wonderbaarlijk genoeg stond mijn psycholoog open voor het idee. Zij zag ook in dat de tijd drong en we mijn mentale staat niet binnen afzienbare tijd konden verbeteren. Na uitvoerig overleg met alle betrokken partijen in het ziekenhuis kreeg ik de verlossende woorden te horen, ons kindje zou via een keizersnede ter wereld komen.

 

Wel gingen mijn sessies bij de psycholoog door, ik mocht ten alle tijden mijn gedachten veranderen en ons kindje zelf op de wereld zetten. Maar ik piekerde er niet over. Nu het enorme gewicht van de angst voor de bevalling van mijn schouders was, durfde ik me eindelijk een toekomst met z'n drietjes voor te stellen. Ik ging rommelen op het babykamertje en dacht na over een geboortekaartje. Langzaam werd mijn zwangerschap wolk weer roze.

 

Met 38 weken en 5 dagen kreeg ik weeën, eerder dan de keizersnede gepland stond. Achteraf gezien ben ik enorm blij dat ik hierdoor werd overvallen, geen tijd om na te denken. Hup naar het ziekenhuis, alle preoperatieve voorbereidingen ondergaan en naar de OK. Op 24 mei 2017 om 03.12 uur kwam ons kindje middels keizersnede ter wereld. Een half uur later lag ze veilig en tevreden in mijn armen, ons dochtertje: Mia.

 

Familie en vrienden waren emotioneel en vol liefde, maar ook met een beetje angst. Hoe zou het met mij gaan? Was het me niet te veel? De bezorgdheid was enorm fijn, maar totaal overbodig. Want op 24 mei 2017 om 03.12 uur werd ik het meest gelukkige mens op aarde, heb ik mijn zwangerschap afgesloten en het hoofdstuk van moederschap geopend. Ik heb nooit meer teruggekeken.

 

Ik vond een leuke baan, en het leven was precies zoals het hoorde te zijn. Vlak voor Mia haar eerste verjaardag raakte ik zwanger van ons tweede dochtertje. Wat een geschenk! Vol goede moed, zonder enkele twijfel zat ik negen maanden lang op een knalroze wolk. Een natuurlijke bevalling werd aangekaart maar door mij direct van tafel geveegd. Op 28 december 2018 om 10.19 uur kwam ze via een keizersnede ter wereld, ons tweede dochtertje en kleine zusje: Lauren.

 

Er wordt steeds meer gesproken over postnatale depressie, wat een enorm goede ontwikkeling is. Maar over depressies gedurende je zwangerschap is het nog te stil. Angst, onzekerheid en schaamte zijn hiervan vaak de oorzaak, want: wie is er nou depressief terwijl er een enorme wens uitkomt?! Nou, ik dus.

Ook krijg ik vaak ongevraagde meningen over mijn keuzes tot keizersnede, want: 'er is er nog nooit één blijven zitten hoor' en 'je gaat toch niet snijden in een gezond lijf'. Ja, wel dus. Mijn mentale problemen kreeg een heel team van deskundigen niet onder controle, dus nee ik ben niet zoals 'al die miljoenen vrouwen die mij al voor gingen'. Niemand is hetzelfde.

 

Mijn bericht aan de wereld? Laten we met z'n allen eens begripvol zijn naar elkaar. Je weet niet wat een ander doormaakt en waarom er verschillende besluiten worden genomen. Als je merkt dat je geen begrip kunt uitspreken, voel je dan vooral niet verplicht. Maar houd je onbegrip dan ook voor jezelf.

 

Dum vivimus vivamus.

 

 

Reactie plaatsen

Reacties

Dorien
5 jaar geleden

Wat een mooie en moedige blog!!
Je bent een kanjer en een super mama voor Mia & Lauren! ♥️